Deep fakes en snijdende satire
Een luxueuze chalet in de bergen van Utah. Drie en een halve miljardairs. De wereld in rep en roer door AI-gegenereerde deepfakes. Dat is de setting van Mountainhead, het filmdebuut van Jesse Armstrong, de Britse scenarist die furore maakte met Succession en In the Loop.
Met een scherp oog voor de tijdsgeest, machtsspelletjes en de bigtech wereld, creëert Armstrong een satirische technologiethriller die zich ook op de buhne van een theaterzaal zou kunnen afspelen.
Met Mountainhead keert Armstrong elk laagje van de tech bro elite binnenstebuiten en legt in messcherpe dialogen bloot hoe digitale macht, arrogantie en morele leegte vandaag samenkomen. Op het scherp van de snee, want de chaos die in de film wordt veroorzaakt door AI-deepfakes voelt akelig reëel.
Vier titanen, één chalet en een digitale wereldwijde apocalyps
Mountainhead speelt zich volledig af in het modernistische, glazen optrekje van Hugo (Jason Schwartzman). De armste van het stel met “maar” 521 miljoen dollar op zijn rekening. Wat bedoeld is als een weekendje poker loopt grondig uit de hand wanneer buiten de wereld steeds verder ontspoort. Deep fake-video’s op het platform Traam zaaien wereldwijd paniek, rellen en economische chaos. De bron? De nieuwste, nauwelijks geteste AI-feature van Venis (Cory Michael Smith), die wel wat Elon Musk trekjes vertoont. De nieuwsalerts vullen hun smartphones, terwijl de heren op hun berg neerkijken op het plebs.
De overige spelers in dit schimmige toneelstuk? Randall (Steve Carell), de vaderfiguur, een ouderwetse venture capitalist met een terminale ziekte hart een haast religieus geloof in technische onsterfelijkheid. Hij doet ons denken aan Eric Schmidt, de ex-baas van Google die voor adult supervision zorgde. Jeff (Ramy Youssef), AI-miljardair met op het eerste zicht iets meer scrupules. De hele film blinkt uit in het tonen van kleine, tenenkrullende details. Wij krijgt de masterbedroom? Het op hun borst schrijven met lippenstift hoeveel ze in dollars waard zijn. Constante onderlinge vernederingen in de naam van de “vriendschap”.
Boven, buiten en bovenmenselijk—de morele leegte van de tech-top
De kracht van Armstrong is hoe hij minutieus laat zien hoe de machtigen niet alleen wereldvreemd, maar haast letterlijk onmenselijk dreigen te worden. Wie boven alles wil uitstijgen, geraakt los van elke sociale norm. De vier heren lijken in geen enkel opzicht menselijk contact te hebben dat niet puur functioneel is.
Venis, de sociale mediatycoon, weet niet hoe hij met zijn jong zoontje moet omgaan. Randall filosofeert zichzelf richting het eeuwige leven, maar weet niet hoe hij een ei moet koken. Jeff ziet zijn vermogen stijgen door de chaos zolang zijn AI nog als enige de waarheid van de leugen kan onderscheiden. Hugo, de host, wordt gereduceerd tot “Soups”.
Hoe ernstiger de wereld buiten het chalet kreunt door deepfakes en wantrouwen, hoe grotesker de machtspelletjes binnen worden. Geen enkele ramp is groot genoeg om te twijfelen aan wat ze doen.
Van satire naar slapstick
De structuur van Mountainhead volgt een ingenieuze boog. De film begint met scherpe satire, venijnige steken en gesmoorde passief-agressieve ontsporingen. Armstrong draait halverwege vakkundig het stuur richting absurde, haast slapstickachtige farce. Er ontstaat een complotje; drie van de vier mannen smeden een plan tegen de vierde. De uitvoering blijkt een uitdaging. Deze ultra-rijken zijn gevaarlijk door hun macht, maar zijn vooral compleet onbekwaam wanneer ze iets praktisch moeten uitvoeren.
Sciencefiction?
De grote verdienste van Armstrong is dat hij, met een flinke portie sarcasme, toont hoe de mensen met de grootste knoppen om aan te draaien het minst in staat (of bereid) zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Mountainhead haalt zijn kracht uit de snelheid waarmee Armstrong de vinger op de zere plek legt. De film werd in amper vijf dagen gedraaid, met amper drie maanden tussen het script en de release. Het nieuws in de echte wereld haalt soms de fictie in, maar hier is het andersom. Deze satire voelt als een live autopsie van een machtselite die de controle kwijt is, met alle gevolgen voor de rest van de mensheid.
Een aanrader
Mountainhead is méér dan een satire over vier rijke mannen in een glazen huis. Een vlijmscherpe dissectie van onze tijdsgeest, waarin waarheid en leugen almaar moeilijker te onderscheiden zijn. Snijdende humor met vervreemde dialogen. Je lacht, je gruwt, je voelt ongemak.
Voor iedereen die AI argwanend bekijkt en zich zorgen maakt over wie straks onze werkelijkheid bepaalt is Mountainhead verplichte kost. Ongemakkelijk, hilarisch en beklemmend.
